Dag 14. Het is mijn weg
Blijf op de hoogte en volg Erik
27 Mei 2014 | Frankrijk, Bénévent-l'Abbaye
Het valt mij op dat het in Frankrijk in de dorpen en steden echt niet goed gaat. Armoe troef. Dichtgetimmerde winkels. Veel lege, te koop staande huizen. Een kabinet met Hollande helpt ook niet echt. Zo slecht gaat in Nederland nog niet..
Het is koud en winderig. Ik fiets stevig door. Tijden het fietsen realiseer ik mij dat twee acties mij zeker bij zullen blijven. 1. Het schakelen. Op en neer en weer omhoog. Om optimaal de bergen op te kunnen gaan, maar ook wat snelheid te hebben tijdens het dalen. 2. Het open doen en weer sluiten van de ritssluitingen van mijn kleding. Dicht bij het afdalen. Is anders echt koud, maar weer open bij het beklimmen van weer een uitdagende helling. Ik ben ondertussen specialist in het met 1 hand bedienen van alle drie de ritsen.
En dan die vermaledijde wind. Ik weet het, dat hoort bij mijn tocht. Ik moet het ondergaan. Maar toch.. Het is een extra tegenstander. Ik kom om twee uur aan bij de kerk in La Souterraine. Ik ga bij de kerk naar binnen. Daar aan tafel zit een heer. Hoe moet ik hem beschrijven. Hij heeft een overhemd aan met een onbestemde kleur. Een crème colbert erover. Om zijn nek een goudkleurige ketting met een zelfde kleur St jakobsschelp. Hij wijst mij een boek aan en lacht bewonderend naar mij. Ik zie nog maar weinig tanden in zijn mond. Trots op weer een pelgrim in zijn kerk. Ik schrijf mijn naam en verdere gegevens op termijn hij op mijn credential een fraaie stempel plaatst. Hij wuift mij uit als ik de kerk verlaat.
Een maal buiten is de lucht weer zwart. Pikzwart donker. Ik besluit te schuilen voor de regen die onmiskenbaar gaat komen. De bui barst dan ook niet snel hierna los. Onder het zonnescherm van een gordinenwinkel in de St Jaquesstraat trek ik mijn regenpak aan. De regen wordt iets minder. De schelpen in het wegdek volgend verlaat ik La Souterraine.
Wanneer het weer droger wordt zig zag ik om de naaktslakken en worden heen. Blijkbaar zien zij een reden om tevoorschijn te komen als het weer droog wordt. Alsof het zigzaggen uitmaakt. De banden van de auto's achter mij pletten de meeste weer.
De regen is gestopt, maar het stoom boven de weg en de dampen uit het bos geven een prachtig, surrealistisch beeld. Ook de vogels komen weer tot leven. Dit is mijn tocht. Ik arriveer niet veel later in Benevent L'Abbaye.
98 km
La Chatre-Cluis-Crozant-La Souterraine-Benevent L'Abbaye
Het is koud en winderig. Ik fiets stevig door. Tijden het fietsen realiseer ik mij dat twee acties mij zeker bij zullen blijven. 1. Het schakelen. Op en neer en weer omhoog. Om optimaal de bergen op te kunnen gaan, maar ook wat snelheid te hebben tijdens het dalen. 2. Het open doen en weer sluiten van de ritssluitingen van mijn kleding. Dicht bij het afdalen. Is anders echt koud, maar weer open bij het beklimmen van weer een uitdagende helling. Ik ben ondertussen specialist in het met 1 hand bedienen van alle drie de ritsen.
En dan die vermaledijde wind. Ik weet het, dat hoort bij mijn tocht. Ik moet het ondergaan. Maar toch.. Het is een extra tegenstander. Ik kom om twee uur aan bij de kerk in La Souterraine. Ik ga bij de kerk naar binnen. Daar aan tafel zit een heer. Hoe moet ik hem beschrijven. Hij heeft een overhemd aan met een onbestemde kleur. Een crème colbert erover. Om zijn nek een goudkleurige ketting met een zelfde kleur St jakobsschelp. Hij wijst mij een boek aan en lacht bewonderend naar mij. Ik zie nog maar weinig tanden in zijn mond. Trots op weer een pelgrim in zijn kerk. Ik schrijf mijn naam en verdere gegevens op termijn hij op mijn credential een fraaie stempel plaatst. Hij wuift mij uit als ik de kerk verlaat.
Een maal buiten is de lucht weer zwart. Pikzwart donker. Ik besluit te schuilen voor de regen die onmiskenbaar gaat komen. De bui barst dan ook niet snel hierna los. Onder het zonnescherm van een gordinenwinkel in de St Jaquesstraat trek ik mijn regenpak aan. De regen wordt iets minder. De schelpen in het wegdek volgend verlaat ik La Souterraine.
Wanneer het weer droger wordt zig zag ik om de naaktslakken en worden heen. Blijkbaar zien zij een reden om tevoorschijn te komen als het weer droog wordt. Alsof het zigzaggen uitmaakt. De banden van de auto's achter mij pletten de meeste weer.
De regen is gestopt, maar het stoom boven de weg en de dampen uit het bos geven een prachtig, surrealistisch beeld. Ook de vogels komen weer tot leven. Dit is mijn tocht. Ik arriveer niet veel later in Benevent L'Abbaye.
98 km
La Chatre-Cluis-Crozant-La Souterraine-Benevent L'Abbaye
-
29 Mei 2014 - 11:12
Sjouke:
Hoi Erik,
En eindelijk even tijd om je reisverslag te lezen. Leuk om te lezen over het fietsen, de heuvels, de wind, de inzichten. Zeker voor iemand als ik die ook zo van fietsen houdt. Ook de plekken zijn me vaak bekend zoals nu l'Abbaye. Je fietst stevig door merk ik. Ben benieuwd of je ook af en toe gewoon eens een uur heerlijk in een kerk oid gaat zitten. Beetje meditatief nadenken over van alles en nog wat. Over Zaanstad wat je dat gebracht heeft. Over je toekomst en waar jij naar toe wil. En dan bedoel ik niet alleen San Santiago. Dat is wel wat ik je voor je verdere reis toewens. Ik ben wel een beetje jaloers dat jij nu dit pad kunt gaan. Geniet van elke dag en ik volg je zeker.
gr Sjouke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
